In het laatste seizoen van de amateurperiode, 1953/54, kwam de kleine Dordtse volksclub Emma op PSV precies een punt te kort voor een plaats in de landelijke kampioenscompetitie. Twee jaar later degradeerde Emma kansloos uit de hoofdklasse van het betaalde voetbal naar de eerste divisie. Weer een seizoen verder degradeerde Emma naar de tweede divisie en toen het ook op dat niveau niet meer ging, keerde de club in 1958 terug naar de amateurs. Die ontwikkeling had alles te maken met het einde van de Van der Gijp-clan bij Emma. Jaren lang vormden - van rechts naar links - de broers Janus, Wim, Cor en Freek van der Gijp de voorhoede. Links op het middenveld stond voorts neef Jur. In hun mooiste seizoen bij Emma, 1953/54, maakten de gebroeders Van der Gijp 57 van de 71 competitiedoelpunten.

In dat seizoen mocht eerst Cor en later Wim debuteren in Oranje. Voor Wim was het na een interland al bekeken. Tegen de Zwitsers was hij de rechtsbinnen in een voorhoede met Coen Dillen, Wim Bleijenberg, Rinus Michels en Frits Louer. Die aanval werd in de pers abominabel genoemd. Wim van der Gijp mocht enkele weken later nog wel mee op tournee naar Suriname en de Antillen, maar een officiële interland werd hem niet meer gegund. Na het invoeren van het profvoetbal verkaste Van der Gijp naar Sparta, waar hij op het middenveld kwam te spelen. Van der Gijp zou tot 1960 spelen bij Sparta, waar hij in 150 wedstrijden 43 doelpunten zou scoren. In 1959 werd Van der Gijp met Sparta landskampioen.

Na zijn profcarriere bouwde Van der Grijp zijn loopbaan af bij DHC Delft. In 1961 werd zijn zoon Rene geboren, die ook als profvoetballer het Nederlands voetbalelftal zou halen. Na zijn actieve voetballoopbaan, richtte Van der Gijp zich op zijn beroep als stempeltekenaar. Ook was hij als trainer actief bij diverse amateurclubs. In 1966 behaalde hij met Zwart Wit '28 het landskampioenschap bij de amateurs. Wim van der Gijp overleed in 2005 aan een hartstilstand.